Elke maandag eten we thuis Mexicaans. Dat is niet bedacht, maar dat is eigenlijk gewoon zo gegroeid. De jongens [ik heb 2 zoons] hadden eerder zwemles op de maandag en Mexicaans vonden ze meteen allebei lekker. En omdat je als moeder wilt dat ze energie opdoen als de dag daar om vraagt, kwam ik steeds op die maandag met tortilla’s, bonen en mais. Het gerecht bestaat nog uit meer ingrediënten, maar het gaat mij nu even om de mais. Zwemles is inmiddels achter de rug, maar het Mexicaanse eten op maandag is gebleven.
Toen we nog geen moestuin hadden kocht ik weleens van die kolven uit de winkel. Ze zitten dan per 2 op zo’n zwart schaaltje, staan strak van de folie en duur!
Ik wist eerder ook nooit hoe die mais groeide. Tuurlijk, ik ken echt wel die maiskolven op de weilanden van de boeren, maar het verschil tussen voedermais en suikermais ken ik pas een aantal jaren.
Maar nu oogsten we onze eigen mais. Voor elk persoon 1 kolf, heerlijk. Ik doe er eigenlijk niks mee. Ik kook ze kort met een klein beetje zout en verder niks. Geen boter, geen suiker, niks. Als er meer zijn dan we op kunnen, dan vries ik ze in. Gewoon in een zakje en verder niks.
Aan het eind van de zomer grillen we de kolven weleens, gewoon op de vuurplaats met verder niks erbij.
De schaaltjes in de winkel die koop ik niet meer, dat vind ik helemaal … u weet het al… helemaal niks.
