Tuin

De bloesem op de foto’s is van de nectarineboom, een probeersel. Doen we wel vaker. Dan eten we bijvoorbeeld iets lekkers van fruit of groente en dan bewaren we de pit/pitjes. Die stoppen we dan in een potje [binnen of buiten] en kijken wat er van uitkomt……. of niet.

Dit hebben we gedaan met de pit van een kers, citroen, mandarijn, limoen, avocado, mango, dadel, sinaasappel, grapefruit. Dat was het wel zo’n beetje denk ik. En zie hier het resultaat van het hebben van een lange adem…. Tadaa!

Dit is dan ook gelijk de enige pit die het in de volle grond heeft gered. In de hal hebben we nog twee planten staan die afkomstig zijn van de avocadopit. Maar wanneer je bedenkt dat we elke week Mexicaans eten, met elke week guacamole, dan is dat ook een ietwat schamele oogst. Toch blijft het leuk. Beetje spannend ook of er iets opkomt. In het begin let je er steeds op en blijf je het in de gaten houden, maar dat ebt dan weg.

En ineens staat er in de moestuin een boom/struik. Maar waarvan ook alweer? Een nectarine. En ook al help je de natuur een handje, ze weet je toch altijd weer te verrassen.

Nu nog vruchten!

Het is niet de bedoeling om de friezen onder ons te beledigen, omdat it goat oan slaat op het doorgaan van een Elfstedentocht, maar voor ons betekent het gewoon:

Het moestuinseizoen is geopend!

Prachtig mooi weer, een vochtige grond vooraf, het mesten en spitten gedaan, dat roept gewoon om zaaiwerk. En wat was het prachtig weer! En nog eigenlijk, ook al laat het zonnetje zich hier in de Achterhoek vandaag niet zien.

Vannacht een flinke onweersbui die ruimschoots het bewateren van het zaaigoed overbodig maakt, dus volop de juiste omstandigheden om de uien, wortelen, doperwten en tuinbonen de grond in te werken. Het aspergeveld is onkruidvrij gemaakt en opgehoogd met grond. Hierna afgedekt met worteldoek, zodat de warmte van de zon zijn werk kan doen.

De bessenstruiken krijgen alweer knoppen en de rabarberplanten hebben al voldoende goede stengels om te oogsten. Sterker nog, we hebben de rabarber alweer 2 keer kunnen eten. Met vla, want rabarber maak ik klaar zonder suiker, dus de vla zorgt voor het zoetje. Verderop in het seizoen doe ik er verse aardbeien door en dan lust de jongste het ook. Een rabarbertaart kan ik deze week ook wel op het programma zetten, bedenk ik me net.

Wat is de lente weer heerlijk! Qua weer en qua oogst!

Het was de afgelopen week onstuimig weer in Ruurlo. De regen en wind waren volop aanwezig en het nodigde niet echt uit om in de moestuin bezig te gaan. Toen het echter donderdag wat beter werd, zijn we niet in de moestuin aan de slag gegaan, maar in de siertuin. We hebben daar een paar grote dennenbomen staan, waar een flink aantal dennenappels aan zit. Of eigenlijk zat, want zoals u ze op de foto ziet staan is verleden tijd. Door de storm zijn ze eraf gewaaid en lagen ze overal in de tuin verspreid. Wij met een mandje de tuin in en de appels geraapt. In totaal hebben we er 52 gevonden, kleine en grote.

Nu heb ik in de woonkamer een oude, wat zeg ik, vintage aardappelmand van mijn schoonouders staan en daar zitten voor de sier een aantal dennenappels in. Tenminste voor zolang het duurt, want de jongens gebruiken regelmatig een paar handen vol van deze appels. Niet voor de sier en niet om mee te knutselen. Nee, om een fikkie te stoken.

Op het terras hebben ze de beschikking over een vuurplaats en naast droge dennennaalden is er geen beter stookmateriaal dan die dennenappels, heb ik begrepen. Daar kan geen aanmaakblokje tegenop en de geur is vele malen aangenamer. En nu met de buit van 52 stuks is er geen houden meer aan.

Ik heb alleen 1 geluk, ze moeten eerst nog drogen. Heb ik ze toch nog een tijdje voor de sier!

Gezien het mooie weer van gisteren begint het alweer een beetje te kriebelen om de moestuin in te duiken. Het duiken heb ik natuurlijk niet letterlijk gedaan, maar een rondgang leert dat je nooit te vroeg kunt beginnen. Een winterpauze is ook niet verkeerd, omdat je dan weer meer kunt genieten van de komst van het andere weer. Wat dat dan ook is. Maar ja zon = moestuin.

Je leert ook elk jaar weer wat bij en voor mij zijn dat de frambozen[struiken]. Iets waar ik het eerste jaar helemaal geen last van had, want er waren niet veel frambozenplanten. Omdat deze planten flink uit zichzelf gaan uitbreiden, ze noemen dat ook wel lopen, kom je ze om de haverklap tegen.

Ook het tweede- en derde jaar viel met dat niet zo op, met als resultaat dat wanneer het moestuinseizoen echt los gebarsten was, ik nog volop met de frambozenplanten aan het stoeien was. Ik heb in ieder geval al wel een lijstje gemaakt met werkzaamheden die ik februari af wil hebben. De frambozenstruiken indammen staat daar ook op, net als mest kruien en spitten. En ook al hoor ik regelmatig dat omwoelen voldoende zou zijn, een strak omgespit land ziet er ook gewoon mooi uit.

Ja, ik kan ook ontzettend genieten van strakke lijnen met opkomende plantenzaden. Het is bijna zielig dat je daar gelukkig van wordt. Maar ja, iedere gek zijn gebrek, denk ik dan.

Het spitten komt toch altijd wel als laatste op het lijstje. Soms komt dat vanwege het weer, de tijd die je hebt, maar meestal zijn het de woorden van mijn schoonvader [die er helaas niet meer is] die dan in mijn oor rondzweven:

“Nooit de kou in de grond werken”.

En zo is het!

De foto zet u wellicht op het verkeerde been, maar we eten vandaag inderdaad vers gebakken brood. En toch ga ik het hier niet hebben over dit brood, maar krijg ik vandaag niet meer dan water en brood. Ik heb namelijk een verkeerde beschuldiging gedaan en moet ‘boete doen’. Ik was in de moestuin bezig en de buurman was het spoor van de mol aan het volgen. Zie stukje “Een mee-eter”. Het spoor liep door onze tuin, dus we kwamen in gesprek… over de mol. Ik legde uit wat ik steeds meemaak met de wortelen. Nou eet volgens de buurman de mol die wortelen niet, maar komt dat op het conto van de woelmuis.

Ikzelf heb nog geen enkele keer een woelmuis gezien, maar dat kan kloppen volgens de buurman. En dus eet ik vandaag brood. Eigenlijk geen straf hoor met een klontje roomboter en eigen jam.

Rest mij niets anders dan te zeggen: sorry meneer of mevrouw mol….

In een vorige column had ik al aangegeven regelmatig een prei nodig te hebben voor een groentemix. Toen ik deze ging oogsten vorige week kon ik prima de grond in omdat het niet vroor. Daarnaast wordt prei snotterig bij vorst. Vandaar ook dat wij het blad en naalden die we van het gras harken verzamelen en met onze oogstkar in één keer naar de moestuin brengen. Hier verspreiden we dit goedje over de prei en wortelen. Als extra deken en dus bescherming tegen de vorst.

Je bent dan niet alleen van het blad en dergelijke af, maar je kunt met de schop de grond nog in en de prei wordt niet snotterig. Zaterdag heb ik dit karweitje weer met de oudste samen gedaan. Naast het werken wordt er lekker gekletst en worden we moe maar voldaan. Hij had in de ochtend hoofdpijn en na het klusje niet meer. Dat zo’n klusje een gezellige en gezonde middag oplevert weegt nog zwaarder dan de eerder genoemde voordelen!